تقدیم به کودکان بی سرپرست ایران:
به نام خالق کون و مکانها
همان پروردگار جسم و جانها
خدای خالق عشق و رهایی
خداوند دل هر کربلایی
کنم آغاز با نام خداوند
مصیبت نامه راباشور یک چند
چراباید دلی صد پاره گردد
شکفته غنچه ای آواره گردد
چرا چشمی نمی گرید به حالش
چرا لبها نمی گیرد سراغش
مگر او کودک این شهرمانیست
مگر یک قطره از این نهرما نیست
چرا او خانه و بابا ندارد
چرا در شهر مااو جاندارد
کدام مادر تورا تنها گذاشته
کدام بابا تورا اینجا گذاشته
مگر بابا نمی داند نحیفی
مگر مادر نمی داند ضعیفی
چه گویم کودک دلبند ایران
چرا آواره ای در این خیابان
کتاب ودفترت را باد برده
شلوغی ها ترا از یاد برده
زمین فرشت شده سنگش متکا
کنار قصر هاو هم دکانها
نخوردی لقمه ای ازنان گندم
ولی دیدی هزاران دست مردم
نبوده در تنت پشمینه پوشی
توکه پرناله هستی وخموشی
بگو اینک چه باید ؟ نوردیده
چگونه گریه ها را کس ندیده
مگر مردم کرو کورند وخاموش
مگر آنان ندارند چشم وهم گوش
خدا هردم کنارت هست فرزند
همیشه پیش تو بوده خداوند
نمی بینی که دست او دراز است
همان دست همیشه چاره سازاست
خدا آغوش خود راباز کرده
برایت زندگی آغاز کرده
بگیر این نان گندم را بخور مست
به هرجا بنگری آری خدا هست
محمدرضا انتظاریان